Even snel vanuit een internetcafe een stukje plaatsen wat ik 2 dagen geleden heb geschreven. Joost is op zee aan het vissen, dus ik zag mijn kans waar.

Over 2 dagen hebben we weer internet, hier ons verhaal tot 2 dagen terug.

De laatste dag in Yogya zijn we nog even met de becak naar de lokale markt geweest.

Een van onze vaste becakrijders liet ons apetrots zien dat hij die avond ervoor zijn becak geverfd had, hij glom weer helemaal.

Vervolgens brachten ze ons naar de markt en twee van de drie zijn mee gegaan de markt op.

De ene als een soort gids en de andere als soort bewaker ( volgens de rijders liepen hier veel zakkenrollers rond).

Ze legden van alles uit over de kruiden en groenten, die er te koop waren en hielpen ons met wat kleine aankopen.

Het was erg leuk.

Na de markt zijn we nog een warenhuis in geweest en wilden we wat eten bij 'tante Lien' , maar ze brachten ons bij 'tante lies' een restaurantje wat er toch niet zo schoon uit zag, dus dat hebben we maar niet gedaan.

Dan maar een ander restaurant.

Toen we uit wilden stappen bij het restaurant bleef Joost 'plakken' aan de becak. Nee hè .........zijn broek zat dus onder de verf, helemaal oranje (en dat wil je niet meer na een verloren finale, haha)

Maar goed, schrikken dus, de verf was door de hitte gaan smelten en Joost zat tegen de zijkant aan, daardoor zat hij helemaal onder.

De becakrijders waren zelf ook geschrokken, ook al bleven ze lachen, dat doen ze namelijk altijd, maar regelden snel ergens benzine of iets dergelijks en even later stond Joost in zijn onderbroek langs de weg en waren zij aan het boenen op zijn broek. ( en wij zaten lachend op het terras aan een koel drankje)

Joost is maar even snel naar het hotel gegaan met de becak en kwam na een kwartier schoon weer terug.

(de broek stinkt nu al dagen naar benzine, want ze hadden geen wasmachine en wij moesten weer verder op reis)

Dat was dus ons laatste dagje Yogya.

Vrijdagochtend moesten we vroeg op, want vandaag hadden we een lange reis naar Malang voor de boeg.

Ongeveer 8 uur had de chauffeur gezegd.

Nou zijn we er later achter gekomen, dat men niet zo goed is in het schatten van tijd, maar goed we gingen om 8 uur 's ochtends op pad.

Na een kwartier hadden we al in de gaten dat we te maken hadden met een kamikaze chauffeur.

Links, rechts, middendoor, op allerlei manieren probeerde hij in te halen en brommertjes van de weg te rijden.

En wij zaten achterin met de billen bij elkaar.

Na een inhaalaktie, waarbij we alle 5, pfffffffffffffoeeeehhhhhhhhhh zuchtten besloten we hem aan te spreken dat we graag levend aan wilden komen.

Hij knikte ja en lachte vriendelijk natuurlijk (doen ze allemaal) en reed vervolgens iets rustiger, maar na een paar uur, kwam hij een vriend tegen, ook met toeristen in de auto, en daar begon het opnieuw. Het leek wel of ze een wedstrijdje deden met elkaar, telkens haalde de een de ander in en andersom.

Weer spraken wij hem aan op zijn rijgedrag.

Dit hebben we nog een keer moeten doen onderweg, maar na 10 uur rijden en billen knijpen kwamen we uiteindelijk levend op de plaats van bestemming aan.

Maar wel gesloopt, want omdat je niet ontspannen zit, zit je de hele weg mee te rijden en op te letten.

We hebben snel nog wat gegeten bij McDonald's en toen meteen naar bed, want die nacht moesten we om 1 uur opstaan, om naar de Bromo te gaan.

Tim was een beetje ziek, hij had diarree en wat koorts, dus we knepen m even of de tocht wel kon doorgaan.

Om 1 uur 's nachts stonden we op en Tim zei dat het wel ging, we hadden hem immodium gegeven en paracetamol, hij had geen koorts meer.

Dus met zijn allen op pad naar de Bromo.

We hadden een chauffeur, met gids, die ons naar de Bromo zouden brengen en daarna rechtstreeks naar Lovina.

De rit naar de Bromo zou ongeveer 3 a 4 uur duren en het laatste deel was in de bergen.

We hadden verteld over onze chauffeur van de dag ervoor, en dat wij dit keer rustig wilden rijden.

Dat was prima werd er lachend geknikt en dat was gelukkig ook zo, al leek deze chauffeur wel weer het tegenovergestelde, want deze reed af en toe wel weer heel sloom.

Toen hij op een gegeven moment de berm in reed en zich snel corrigeerde leek het naar ons idee wel of hij bijna in slaap viel. Hij riep sorry, sorry, en zette vervolgens zijn raam wagenwijd open.

Hij was dus inderdaad slaperig. Dat werd weer opletten dus. ( hij kon overigens helemaal niet rijden en zeker niet schakelen, maar de gevolgen daarvan lezen jullie later terug)

Na ongeveer 4 uur kwamen we op een soort parkeerplaats en daar moesten we overstappen in jeeps, omdat ons busje niet verder kon de berg op.

Tim wilde liever toch niet mee en dus bleven Joost en Tim achter bij het busje om wat te slapen en gingen wij verder om de zonsopkomst te aanschouwen en daarna de Bromo te beklimmen.

In het donker gingen we de berg op met de jeeps, wij zaten achterin op een soort bankjes, die dwars aan de kant van de jeep zaten en werden lekker door elkaar geschud en zaten in de overheerlijke benzine dampen.

Na een half uur waren we boven en zagen we dat we niet de enige waren, er stonden ongeveer nog zo'n 30 tot 50 jeeps, misschien wel meer.

Het laatste stukje moesten we lopen en door de ijle lucht hadden Roel en ik een beetje last met ademen.

Bij de uitzichtpost gekomen stond het al aardig vol, ook met plaatselijke bevolking. Er stonden volgens mij wel een paar honderd mensen. Eigenlijk niet leuk meer.

Goed, nu was het wachten op de zonsopkomst rond half 6, maar het zag er bewolkt uit, dus we hadden er een hard hoofd in.

En dat bleek ook terecht, want alles wat we gezien hebben..........geen zonsopkomst. Dat was dus erg jammer, maar ja de natuur regel je niet.

Terug in de jeep, voor een tochtje bergafwaarts, richting Bromo.

Nou dat was me een tochtje... steile bergweg, gaten en stenen overal, heel smal en geen afzettingen aan de kanten, dus links en rechts diepe afgronden. Maar ja al die jeeps gingen eraf en ze doen dit iedere dag, dachten we, dus verstand op nul en blik op oneindig. ( maar af en toe als we al scheefhangend vlak langs zo'n afgrond reden knepen we m wel)

Uiteindelijk kwamen we bij de voet van de Bromo aan en begonnen we aan de klim omhoog.

Eerst een stuk tegen de berg op en daarna nog 225 treden omhoog tot de krater. We hebben het gered. Nog wat foto's gemaakt en weer terug, dezelfde barre tocht met de jeep, oogjes dicht en gaan maar weer.

Rond een uur of half 9 waren we terug bij ons busje en bij Joost en Tim. We kregen een overheerlijk ontbijt ( dus niet ) Boterhammen met kaas, jam en hagelslag, hoe verzin je het, deze combinatie op een boterham. Maar goed onze magen waren weer gevuld en we konden beginnen aan de tocht naar de veerboot, waarmee we uiteindelijk naar Bali zouden varen.

Deze tocht duurde ook behoorlijk lang en onze chauffeur was nou niet echt de vlotste en schakelen had hij nooit goed geleerd.

Rond een uurtje of half 6 kwamen we uiteindelijk bij de boot aan. ( later zagen we dat hij een behoorlijke omweg had genomen van ongeveer 100 km, wat ongeveer 2 uur reistijd scheelt, dus kaart lezen kon hij ook al niet)

Toen de auto op de boot reden stopte de motor ermee. No problem werd er gezegd, door het stationair draaien was de motor wat heet geworden en die zou tijdens de overtocht wel weer afkoelen.

De overtocht duurde een half uurtje en inderdaad startte de motor meteen bij het wegrijden.

Het was inmiddels al lekker donker en wij verlangden wel naar ons hotel en een lekkere maaltijd.

Helaas moesten we daar nog even op wachten, want na ongeveer een kwartier rijden stopte de motor ermee.

Nee hè, riepen we in koor, om vervolgens als een haas de bus uit te sprinten, want het stond al snel van binnen blauw van de rook.

Al dat gassen en verkeerd schakelen had zijn tol geëist, de auto had het begeven.

We stonden in de middle of nowhere, pikkedonker want lantaarns hebben ze daar niet.

We zagen ergens aan de overkant een zwak licht en zijn daar naar toe gelopen, om in ieder geval veilig te staan. Daar kwam meteen een familie naar buiten, maar die spraken geen Engels en gingen er eens goed voor zitten om te kijken hoe we dit gingen oplossen.

Onze chauffeur en zijn vriend hadden inmiddels bedacht dat de koelvloeistof op was en olie zat er ook bijna niet meer in.

Met flessen water vulden ze de boel weer en na ongeveer een half uur startte de auto wonder boven wonder weer en konden we gelukkig weer verder.

Wel wilden ze ergens bij een pomp stoppen om de olie bij te vullen, maar wij hadden daar weinig zin meer in, dat deden ze maar als ze ons bij het hotel hadden gedropt.

Om 21.15 uur waren we dan eindelijk bij het hotel en konden we aanschuiven voor een lekkere maaltijd.

Nu zijn we dus inmiddels al 2 dagen hier en we hebben alleen nog maar bij het zwembad gehangen en lekker uitgerust.

Het is hier weer als vanouds, prima de luxe, lekker eten, lekker zwembad en gezellige gasten.

Alleen geen internet, dus dit verhaal plaats ik waarschijnlijk wat later.

Morgen 20 juli gaan we een sawa trekking doen en de dag daarna dolfijnen spotten.

De verhalen hierover volgen nog.