Terugreis en thuiskomst

Nou, we zijn terug, en hoe !!!

Het begon al met het vertrek vanuit Sanur.

Tim was daar vriendjes geworden met 2 broertjes en die stonden tranen met tuiten te huilen, dat Tim wegging.

We moesten kwart over 5 op het vliegveld zijn, het is ongeveer een half uur rijden vanaf Sanur, dus we vertrokken kwart over vier dan waren we ruim op tijd.

Na tien minuten rijden kwamen we al in de file terecht, nee he? Na ongeveer 20 minuten filerijden zagen we een vrachtwagen dwars op de weg staan, die door zijn as was gezakt. (te zwaar beladen). Toen we de vrachtwagen voorbij waren reed alles weer door en konden we verder.

Tot we na 10 minuten rijden in de volgende file terecht kwamen, wat nu weer.... we zagen in de verte zwarte wolken, wat leek op een brand.

Na een tijdje filerijden kwamen we langs de plek en zagen we inderdaad een huis in brand staan en de file werd veroorzaakt door de enorme toeloop aan kijkers op de brommer.

Na deze hindernis konden we weer verder en kwamen we uiteindelijk om tien voor half zes aan op het vliegveld.

Het inchecken verliep voorspoedig en we konden relaxed wachten op onze vlucht.

Onderweg in de auto hadden we in mijn tas een sms geluid gehoord, dus ik wilde even checken wie mij sms-te.

Air Asia !!!!!! De vlucht van 19.15 uur was verplaatst naar 20.55 uur. Lekker op tijd Air Asia!

Nee he ?? Dat betekende dus dat het heel krap zou worden om onze aansluitende vlucht te gaan halen. Die ging namelijk om 1.58 uur en op de tickets stond dat je uiterlijk 90 minuten van te voren ingecheckt moet zijn. Het was ongeveer 3 en half uur vliegen en dan nog de koffers ophalen en door de douane, dit gingen we niet redden.

Paniek in de tent, wat nu ? Bellen naar Emirates... daar hoorden we dat we tot maximaal een uur voor vertrek konden inchecken, we hadden een half uur extra, we kregen weer hoop.

Bellen naar Air Asia, of zij iets konden regelen, zij konden niets, wilden niets....

We bedachten een taktiek, 2 halen de koffers en de anderen gaan rechtstreeks naar de incheckbalie.

Gestresst stapten we uiteindelijk het vliegtuig in, dat gelukkig wel op tijd vertrok.

Kennelijk hadden we wind mee, want we kwamen in plaats van 00.20 uur om 23.55 uur aan.

Weer wat extra tijd, dit gingen we redden......... we besloten dan ook gezamelijk de koffers te halen en dan naar de incheckbalie te gaan.

We waren als eerste uit het vliegtuig en als eerste door de douana, dit ging goed!

Nu de koffers nog en door! De kofferskwamen alleen niet zo vlot en spaarzame minuten tikten weg.

We babbelden wat met een engelsman naast ons en vertelden dat we nogal haast hadden.

Uit het praatje met de man bleek, dat er in Kuala Lumpur twee vliegvelden zijn, een oud en een nieuw en wij stonden nu op het oude vliegveld en moesten weer vertrekken vanaf het nieuwe vliegveld. De paniek sloeg weer toe, nee he, wie had dat bedacht, twee vliegvelden!

De man vertelde dat er shuttlebussen rijden, die doen er 20 minuten over.

Maar deze kosten geld en we hadden al ons geld opgemaakt voor we het vliegtuig ingingen.

Shit.

Het was inmiddels al 00.18 uur, en de incheckbalie zou uiterlijk 00.58 uur sluiten en we hadden onze koffers nog niet !! Paniek Paniek Paniek.

De koffers kwamen de band op, die waren binnen, en nu....

De vriendelijke engelsman was reeds weggegaan, maar kwam teruglopen en drukte ons geld in ons handen, voor de bus. ( ja hoor ze zijn er nog, vriendelijke onbekenden)

We bedankten hem en begonnen aan een sprint richting bussen. Ik rende vooruit, om de bus stil te houden en de rest volgde dan met de spullen.

Bij de bussen aangekomen ( ongeveer 800 meter van de uitgang) Werd er verteld dat de bus net weg was en de volgende kwam pas 20 minuten later. K . . (lelijk woord) Weer een ander vertelde tegen Joost, dat er over 5 minuten een volgende kwam. Wat nu?

Dan maar een taxi, we moesten nu hier weg,terug maar weer , geen bus, ik rende naar de eerste de beste taxi die ik zag en vroeg een taxi fast please. Nou niks fast, want dan moesten we eerst weer terug naar de aankomsthal om daar een ticket te kopen, zonder ticket werd er niet gereden.

Ik weer in de sprint terug naar de aankomst hal, dwars door alle drukte heen en ja hoor, voor het loketje stond een rij van minstens 15 mensen. Nee he.

Nouja, voordringen dan maar, dus ik hup vooraan staan en gevraagd of ik voor mocht omdat we onze vlucht zouden missen, gelukkig had men begrip en mocht ik voor.

Ticket gekocht en hup weer in de sprint naar buiten,waar de anderen net weer aankwamen en verbaasd weer omdraaiden en weer achter mij aan hobbelden, weer zo'n 800 meter tot de taxiplaats. Joost had wel in de tijd dat ik binnen was een bus zien rijden en aangehouden om te vragen waar ie heen ging en dat was dus toch naar het andere vliegveld, dus er reden toch wel bussen..... Maar ja nu hadden we al een taxi ticket.

Weer iemand aangesproken en hurry hurry erbij en we konden een busje krijgen.

(Eigenlijk had dit gefilmd moeten worden dan zie je pas echt hoe hectisch dit was,heen en weer en heen en weer, en ik in de sprint, da's al helemaal eigenaardig, ik ben helemaal geen hardloper)

Maar goed om 00.32 zaten we in de taxi en ging hij rijden.

We hadden gevraagd of hij flink gas op de plank wilde zetten en dat deed hij. Gelukkig was het nacht en niet druk op de weg, want het was inderdaad nog een pittig stukje rijden.

Om 00.55 kwamen we aan bij hetjuiste vliegveld en vloog ik weer, dit keer samen met Tim,in de sprint eruit richting de incheckbalie. De rest zorgde weer voor de spullen.

Natuurlijk was het de allerachterste dus ik moest weer behoorlijk wat meters rennen.

Al hijgend kwam ik daar om 00.58 exact aan.

De dame achter de balie keek heel droog, wist zij veel wat we allemaal hadden moeten doorstaan, maar gelukkig nadat de rest er ook was checkte zij ons in.

Toen ze daarmee klaar was, deed ze het licht uit en verliet de balie, we waren dus echt net op tijd !!!

Nu hadden we weer lucht en konden we straks instappen en naar huis.

Al met al een terugreis met hindernissen.

De rest is gelukkig goed verlopen en nu zit ik thuis dit op te schrijven, met op iedere voet een grote open blaar, van mijn slippers, die tijdens het rennen in mijn voeten sneden.

Ditmoesten we toch nog even kwijt op reismeevonden wij.

Iedereen bedankt voor de reacties en het volgen van onze verhalen en wie weet tot volgend jaar, tot een volgende reismee.

Sanur, de laatste daagjes

We zitten nu alweer een paar dagen in Sanur.

We doen niet veel, een beetje strand en een beetje zwembad.

Joost en Tim struinen het strand af, naar schelpen en de boulevard naar leuke spulletjes.

Gisteren zijn we met z'n 3en naar het Waterbombpark in Kuta geweest, speciaal voor Tim.

Die vond het dan ook helemaal geweldig.. Allemaal spectaculaire glijbanen, de een nog hoger dan de ander.

We zijn hier 2 jaar geleden ook geweest en nu was er weer een nieuwe attractie bijgebouwd.

De Climax. Je moest 40 kilo wegen om er in te mogen, dus Tim werd op de weegschaal gezet en helaas hij was geen 40 kilo. (wisten we wel natuurlijk) Gelukkig mocht hij het toch proberen.

Boven aangekomen moest je in een soort capsule gaan staan op een plank. Er wordt afgeteld en dan wordt het plankje onder je weggetrokken en maak je een vrije val van ongeveer 20 meter in een buis en vervolgens wordt je weer omhoog gelanceerd met zo'n 60 km per uur,daneen draai en dan stort je een bak in, spectaculair dus.

Tim vond het erg cool, maar wilde niet nog een keer.

Later zagen we waarom je rond de 40 kilo moet wegen, want er was iemand die wel de vrije val redde, maar vervolgens niet hoog genoeg kwam en die viel dus terug en bleef in de buis hangen en moest eruit gehaald worden. Gelukkig was dat Tim niet overkomen.

Verder hebben Joost en Tim alle attracties een stuk of 2 a 3 keer gedaan en zijn we daarna weer terug naar het hotel gegaan.

Vandaag en morgen nog strand en dan vliegen we vrijdagavond weer terug naar huis, na een maand Indonesië.

Het was weer een pracht vakantie. Veel gezien, veel gedaan. Heerlijk !!!

Canggu en omgeving

Hallo Allemaal,

Inmiddels zijn we alweer aangekomen in Sanur.

We hadden 2 dagen strand gepland bij Canggu, maar helaas werden we de eerste dag wakker met zwaar bewolkt weer.

Plannen maar weer omgooien dus.

We besloten een trip te maken naar Jatiluwih, waar de mooiste rijstvelden van Bali liggen.

Eerst vervoer regelen, wat best lastig was, gezien het feit dat Canggu best een gehucht is en we niet echt bekend waren in de omgeving.

We hadden nog maar net 5 minuten gelopen, toen er vanuit een villa, een alleraardigste Engelse dame aan ons vroeg wat we zochten. Toen we antwoorden dat we op zoek waren naar transport, zaten we voordat we het wisten bij de dame binnen in de villa te wachten op transport.

Zelf verdween ze tuut tuut tuut tuut, net zo snel als ze was verschenen naar haar werk en liet ze ons achter in haar huis met haar personeel, wachtend op de taxi. En die kwam binnen tien minuten.

Mooi geregeld dus.

De rit naar Jatiluwih duurde ongeveer anderhalf uur, maar daarna kregen we ook waar voor ons geld. (letterlijk, want zelfs voor een uitzicht moet je hier betalen, al is het maar een euro)

Prachtige rijstvelden zover je maar kon kijken, echt heel mooi en absoluut de moeite waard.

Op de terugweg zijn we via de Tana Lot tempel gereden. Dit is een beroemde tempel op Bali, die in de zee ligt. Wij vonden het niet zo de moeite waard, dus we waren er snel weer weg, terug naar het hotel.

's Avonds weer wat gegeten bij het strand en de volgende dag was het dan toch echt mooi weer en konden we naar het strand.

Omdat we het strand bij Canggu niet zo mooi vonden besloten we naar Seminyak te lopen via het strand, wat volgens Joost niet zo ver lopen was, een half uurtje ongeveer.

Dat werd dus ietsjes meer.......twee en half uur wandelen.

Joost werd vervloekt, maar uiteindelijk konden we neerploffen op een bedje. ( na veel onderhandelen) Onderweg hadden we nog wel een ceremonie gezien, dus dat was wel weer leuk.

Tim, Joost en Roel hebben gesurft, of een poging daartoe en moe en voldaan zijn we na het eten weer richting hotel gegaan.

En nu zitten we dan in Sanur, waar we onze laatste daagjes relaxed zullen doorbrengen aan het strand en bij het zwembad.

Amed

In Amed had we dus geen internet. Ook geen airco, dus het was even afzien.

Het verschil met de temperatuur in Ubud was enorm, Amed is namelijk het heetste gedeelte van Bali.

Ook in Amed had het de afgelopen dagen veel geregend vertelde de eigenaar van ons hotel en dat is eigenlijk heel uitzonderlijk, normaal regent het daar in juli en augustus geen druppel.

Onderweg naar Amed hebben we ook nog de toerist uitgehangen, we zijn gestopt bij de grootste,belangrijkste tempel van Bali en bij het waterpaleis van Tirtaganga.

De tempel was mooi en groot, er was een ceremonie aan de gang, dus er waren veel mensen. Verder blijft het onbegrijpelijk dat de mensen van Bali zoveel tijd en geld besteden aan het geloof. Ze gaan trouw minnimaal 3 keer per dag naar de tempel en vieren zo'n beetjee alles wat je kan vieren. Overal is een ceremonie voor. Ze hebben gemiddeld 6 ceremonies of meer per maand.

Het waterpaleis was mooi, maar stelde verder niet zoveel voor.

Heet, heet, heet was het dus in Amed, even wennen weer, zeker in een kamer zonder airco.

We kwamen 's middags rond 4 uur aan en hebben nog even het strand verkend en wat gegeten.

Er bleek geen pin te zijn in Amed, dus we moesten het doen met wat we hadden en dat was eigenlijk niet veel.

Daarom waren we veroordeeld tot 1 restaurant, daar konden we namelijk met onze creditcard betalen.

De volgende ochtend zijn we gaan snorkelen, volgens de boeken moest er een koraaltuin voor de deur van het hotel liggen, zo vanaf het strand, dus we waren benieuwd.

We gingen de zee in en inderdaad, wat we toen zagen......een aquarium, zo mooi, wat een vissen allemaal en dat zo dicht aan de kust. De hele cast van Finding Nemo kwam voorbij, inclusief Nemo zelf. Echt heel mooi!

We hebben ongeveer 2 uur gesnorkeld en daarna zijn we gaan lunchen.

's Middags zijn we met de boot naar een Japans wrak gevaren, ongeveer 8 km verderop en hebben we daar ook nog een keer zo'n anderhalf uur gesnorkeld. Ook daar waren de vissen allemaal prachtig en talrijk, ook heel dicht tegen de kust.

Toen de zon weer onderging voeren wij weer terug richting hotel.

We kwamen hier om te snorkelen en dat was zeker de moeite waard. We hebben ook wat snorkelfoto's genomen, die plaats ik later.

We zitten nu in Canggu, volgens de boekjes een wat rustigere stek voor strand en surfliefhebbers.

Gisteravond hebben we aan het strand in een trendy tent gegeten en er waren inderdaad allemaal surfers aan het waveboarden.

Het is alleen superklein er waren maar 4 restaurantjes en dat was het, wel zie je dat dit helemaal in opkomst is, er wordt overal gebouwd en er staan veel dure privé villa's.

Vandaag en morgen doen we een dagje strand en dan gaan we voor onze laatste dagen naar Sanur.

Ubud per auto, fiets en voet.

Hallo Allemaal,

Leuk om te zien dat jullie weer meelezen en bedankt voor jullie reacties.

We zitten inmiddels alweer sinds vrijdagmiddag in Ubud.

Zaterdag zijn we naar de markt geweest en hebben weer heel wat aangeschaft, de koffers beginnen alweer aardig overvol te raken, dat wordt weer wat met het overgewicht op de terugweg.

's Middags hebben we een bezoekje gebracht aan Monkey Forrest, waar weer vele brutale apen ronddwarrelden.

Zondag was de bedoeling was de bedoeling dat we een fietstocht zouden maken langs sawa's en kampongs, maar helaas we werden wakker met regen, dus dat ging niet door.

We besloten het even aan te kijken, maar de lucht bleef donker.

Rond een uurtje of 11 besloten we dan maar naar het Balibirdpark te gaan, een vogelpark ongeveer half uur rijden van Ubud vandaan.

Daar aangekomen werd het eindelijk droog en is het eigenlijk de rest van de middag droog gebleven.

We hebben veel mooie vogels gezien, een waardeloze 4D film, al weten we niet waar ze die 4D vandaan haalden want we hebben alleen beelden gezien en een hoop geblaas uit een airco, verder een komodovaraan, Tim heeft nog wat vogels op zijn arm en nek gehad en na het vogelpark zijn we nog in het reptielenpark geweest, wat er naast ligt.

Daar zagen we allerlei slangen en hagedissen, krokodillen en dat soort gespuis.

We mochten nog een grote leguaan vasthouden en ook al vond ik dat beest best wel eng heb ik het toch maar gedaan. (Tim deed het ook, dus dan kan ik niet achterblijven) Pieternel griebelde van al deze beesten en was in sneltreinvaart door het park heen.

Na al deze beestenbende zijn we nog langs een dorpje geweest, waar je beelden kunt kopen en hebben we nog een klein beeldje gekocht.

Verder eindigde de dag met weer behoorlijk wat regen en zijn we om half 11 naar bed gegaan.

Nu is het maandagochtend en het regent alweer, of nog steeds, maar wel jammer want we worden wel beperkt in onze mogelijkheden om de omgeving rond Ubud al fietsend te bekijken.

Het is 8 uur 's morgens, dus we gaan het nog even aankijken of het nog wat wordt.

Nou het is dus redelijk droog gebleven en we hebben fietsen gehuurd en hup, on the road.

Piet had een beetje een gammele bak en redde het niet tegen de berg op.

Nadat ik met Piet van fiets had geruild ging het wat beter, mijn benen waren iets meer gewend door het mountainbiken, maar de kwaliteit van de fiets liep niet over.

We hebben langs rijstvelden gefietst , langs ceremonies en langs de witte reigers van Petulu.

We eindigden bij een doodlopend stuk, waar zich een resort bevond.

We besloten om daar wat te drinken , het zag er wel superduur uit, maar ja we hadden dorst.

En duur was het, een colaatje kostte daar bijna 5 keer zoveel als bij ieder ander restaurant, maar het uitzicht was heel mooi, we werden ontvangen als de koninklijke familie ( ook al kwamen we op gammele fietsjes) en het zag er superchique uit, hotelkamers in de vorm van huisjes, allemaal met privezwembad, heel mooi allemaal.

Na de versnaperingen en de bui, die overkwam zijn we weer verder gegaan, terug richting Ubud, alwaar we nog lekker wat gerelaxed hebben en de regen inmiddels weer met bakken uit de lucht kwam.

Vandaag de laatste dag in Ubud werden we eindelijk wakker met de zon. Het beloofde een mooie dag te worden, dus besloten we om een wandeling langs de sawa's te gaan maken.

Het was een hele mooie wandeling, met mooie uitzichten en af en toe wat modderige, bijna onbegaanbare paden.

Halverwege de route schrokken Joost, Tim, Roel en Piet van een enorme gil mijnerzijds, want voor mijn voeten ging een behoorlijke slang, dat was even schrikken, Joost mocht van mij de rest van de tocht voorop lopen.

Tegen het einde van het keerpunt kwamen we bij een hotelletje aan in de middle of nowhere, waar we wel wat wilden drinken. Het bleek van een duitser te zijn, die daar al 12 jaar zat.

Hij had leuke verhalen en we vermaakten ons er prima.

Na een klein uurtje gingen we weer terug, weer door een schitterend landschap en nogmaals een slang, dit keer was Joost de gelukkige, die erop liep.

Om een uurtje of half 3 waren we weer terug in Ubud, Piet was helemaal bekaf, en hebben we lekker wat gegeten bij Murni's, een leuk restaurant tegen de berg.

Nu zijn we klaar om straks weer te gaan eten en daarna pakken we onze boel in om naar Amed te gaan.

Ik weet niet of we daar internet hebben, maar anders duurt het even voor we weer wat plaatsen.

Oh ja, en de regen komt inmiddels weer met bakken uit de lucht.

Lovina en aankomst Ubud

We zitten nu in Ubud en hebben weer internet.

Het was even schrikken want de laptop deed niks meer, maar Joost kreeg m weer aan de praat, dus de verhalen kunnen weer door.

Eerst nog een verslag van onze dagen in Lovina.

Op dinsdag gingen we een sawa trekking doen.

We begonnen in Lovina, waar we in een Bemo stapten, dit is plaatselijk het goedkoopste vervoermiddel, een klein minibusje, wat helemaal vol geduwd wordt.

Met dit busje reden we naar een lokale markt, waar weer van alles te zien was. Vers fruit, vlees met vliegen en stinkende vis. Wel leuk om te zien, maar af en toe wat minder om te ruiken.

Daarna stapten we weer in de Bemo, waarna we werden gedropt op de plek waar de trekking begon.

We gingen door woud heen en kregen allerlei vruchten te zien, die daar groeien, mango's, jackfruit, ananas, cacao, maar ook allerlei kruiden zoals tamarinde, kruidnagel, gember en nog veel meer.

Sommige konden we zo van de boom af proeven.

Toen we helemaal waren afgedaald, kwamen we bij een rivier, waar we doorheen moesten om over te steken. We koelden hierdoor lekker af.

Joost, Roel en Tim hebben er ook nog gezwommen.

Daarna begon de klim omhoog richting sawa's.

Boven kregen we schitterende uitzichten te zien en zagen we de lokale mensen aan het werk op de sawa's.

Tussen de middag stopten we in een kampong, waar de ouders van de gids wonen. Hier kregen we allerlei Balinese lekkernijen zoals gebakken banaan, kokoscake, kleefrijst, verse kokosmelk en koffie of thee.

Deze mensen hadden allerlei beesten, kippen, varkens met biggetjes, koeien met kalfjes en jonge poesjes, dus Tim vermaakte zich opperbest.

Alles werd uitgebreid aan ons laten zien en we hebben alle dieren geaaid of vast gehad.

Het was heel leuk en de mensen waren heel gastvrij. De vader ging nog voor ons spelen op een Balinese xylofoon, echt heel leuk.

Na deze leuke en lekkere lunch, gingen we weer verder met de tocht.

De tocht liep nu langs wat tempeltjes en eeuwenoude bomen om vervolgens na wat stevige klimmetjes te eindigen in een dorpje, waar we dorstig wat cola kochten bij de plaatselijke warung.

We wachtten hier op een Bemo die ons weer naar het hotel zou brengen.

Helaas werd Tim in deze Bemo wagenziek, dus zijn tocht eindigde wat minder leuk.

De volgende dag hadden we de dolfijnen op het progamma staan.

Wij hebben dit al 4 keer eerder gedaan, maar het blijft leuk, dus ook wij gingen weer mee.

Tim was weer opgeknapt, dus om half 7 's morgens gingen we richting strand.

Onze kapitein (Kadek) stond al klaar met een vriend en we voeren met 2 bootjes weg op zoek naar de dolfijnen. We knepen m een beetje want een ander gezin in ons hotel, had maar 2 dolfijnen gezien de dag ervoor, omdat de zee toen vrij wild was, maar wij hadden wat de zee betreft alvast geluk, want die was mooi glad.

Na ongeveer 45 minuten kwamen we op een plek waar vele bootjes rondvoeren, maar zero dolfijnen.

Na ongeveer 10 minuten zagen we een aantal dolfijnen, niet echt veel, maar toch wat.

Onze kapitein was niet tevreden en zei verder te gaan zoeken.

We hadden dezelfde kapitein als vorig jaar, we hadden hem speciaal opgezocht, omdat hij zijn hele leven hier al woont en omdat hij ons vorig jaar zoveel dolfijnen had laten zien en lekker lang met ons op zee bleef, als alle andere bootjes al weg zijn.

We voeren dus van de groep bootjes weg, maar onze kapitein had via zijn mobiel contact met iemand en die vertelde, dat de kant die wij nu opgingen ook niets was.

Dan gaan we verder zei Kadek en hup, we voeren verder de zee op. Hij tuurde continu de zee op en gaf opeens een brul : overthere, nou en wat we toen weer zagen............ honderden dolfijnen recht voor ons. Hij voer er naar toe en op een gegeven moment zaten we midden tussen de groep.

Overal waar we keken zag je dolfijnen, voor ons, naast ons, achter ons, echt overal. Het was weer geweldig.

We hebben wel een uur rondgevaren tussen waarschijnlijk verschillende groepen, maar ze speelden met ons. Als wij achter ze aan gingen, gingen ze de andere kant op en als wij dan die kant opgingen gingen de dolfijnen weer de andere kant op, maar ze bleven wel om ons heen.

Ze zwommen onder de boot door, of sprongen voor de boot uit. Het was echt super.

Maar alleen superlastig om een mooie foto te maken, maar we hebben er wel een aantal en de filmpjes zijn ook goed gelukt.

Om ongeveer een uurtje of 9 gingen we zeer tevreden weer terug naar het hotel, waar we de rest van de dag lekker lui bij het zwembad hebben gezeten.

Joost en Roel zijn wel die middag nog wezen vissen, weer met Kadek.

Joost ving er 14 en Roel ving er 6. Ook heeft Joost een Morene gevangen, die er angstaanjagend uitzag en ook heel hard blies ( zoals een kat kan blazen) Hij staat op de foto, dus geen visserslatijn.

De volgende dag zijn Joost en Roel op een snorkeltrip richting Menjangan Island geweest.

Wij deden dit niet, omdat je dan alleen maar op zee zit en niet aan de kant kan. Als je dan dus zeeziek wordt dan kun je nergens heen. Dit zagen we niet zitten.

Ze hebben een leuke trip gehad en veel gezien.

's Avonds hebben we nog een keer gegeten bij Sawa Lovina, want de volgende dag was het tijd om te vertrekken n aar Ubud.

Oh ja, er is ook nog een BN'er gespot, Simon, van Nick en Simon, was ook in Lovina, met zijn vrouw/vriendin. We hebben geen foto, het andere stel wel.

Vrijdagochtend om 9 uur zijn we richting Ubud vertrokken.

We namen de toeristische route, zodat we nog wat zouden zien onderweg.

We zijn gestopt op een plek, waar ze laten zien hoe de bekende Luwak koffie wordt gemaakt.

Dat is koffie die gemaakt wordt van de uitwerpselen van een Civetkat. (hoe verzinnen ze het)

Maar deze koffie is dus een echte delicatesse en 1 kopje hiervan betaal je in bijvoorbeeld London of New York meer dan 75 dollar voor.

We hebben gezien hoe ze deze koffie maken en Roel en Joost hebben een kopje ervan genomen.

Overigens is deze Civetkat een nachtdier en in Lovina leven er 3 rond het hotel, die we dus 's nachts regelmatig op het dak hadden daar.

Verder hebben we weer allerlei fruitbomen gezien onderweg, teakhout, bamboe, een uitzicht op de vulkaan en veel meer.

Ook hebben we weer wat inkopen gedaan in de businesstreet van Tengalalang en de koffers zijn weer overvol. ( dat wordt nog wat op de terugweg)

Vandaag zaterdag 24 juli gaan we Ubud verkennen, we gaan naar de markt en naar de apen. (ja er zijn toch mensen die per se hun familie willen bezoeken)

Laatste dag Yogya, Bromo en aankomst Bali

Even snel vanuit een internetcafe een stukje plaatsen wat ik 2 dagen geleden heb geschreven. Joost is op zee aan het vissen, dus ik zag mijn kans waar.

Over 2 dagen hebben we weer internet, hier ons verhaal tot 2 dagen terug.

De laatste dag in Yogya zijn we nog even met de becak naar de lokale markt geweest.

Een van onze vaste becakrijders liet ons apetrots zien dat hij die avond ervoor zijn becak geverfd had, hij glom weer helemaal.

Vervolgens brachten ze ons naar de markt en twee van de drie zijn mee gegaan de markt op.

De ene als een soort gids en de andere als soort bewaker ( volgens de rijders liepen hier veel zakkenrollers rond).

Ze legden van alles uit over de kruiden en groenten, die er te koop waren en hielpen ons met wat kleine aankopen.

Het was erg leuk.

Na de markt zijn we nog een warenhuis in geweest en wilden we wat eten bij 'tante Lien' , maar ze brachten ons bij 'tante lies' een restaurantje wat er toch niet zo schoon uit zag, dus dat hebben we maar niet gedaan.

Dan maar een ander restaurant.

Toen we uit wilden stappen bij het restaurant bleef Joost 'plakken' aan de becak. Nee hè .........zijn broek zat dus onder de verf, helemaal oranje (en dat wil je niet meer na een verloren finale, haha)

Maar goed, schrikken dus, de verf was door de hitte gaan smelten en Joost zat tegen de zijkant aan, daardoor zat hij helemaal onder.

De becakrijders waren zelf ook geschrokken, ook al bleven ze lachen, dat doen ze namelijk altijd, maar regelden snel ergens benzine of iets dergelijks en even later stond Joost in zijn onderbroek langs de weg en waren zij aan het boenen op zijn broek. ( en wij zaten lachend op het terras aan een koel drankje)

Joost is maar even snel naar het hotel gegaan met de becak en kwam na een kwartier schoon weer terug.

(de broek stinkt nu al dagen naar benzine, want ze hadden geen wasmachine en wij moesten weer verder op reis)

Dat was dus ons laatste dagje Yogya.

Vrijdagochtend moesten we vroeg op, want vandaag hadden we een lange reis naar Malang voor de boeg.

Ongeveer 8 uur had de chauffeur gezegd.

Nou zijn we er later achter gekomen, dat men niet zo goed is in het schatten van tijd, maar goed we gingen om 8 uur 's ochtends op pad.

Na een kwartier hadden we al in de gaten dat we te maken hadden met een kamikaze chauffeur.

Links, rechts, middendoor, op allerlei manieren probeerde hij in te halen en brommertjes van de weg te rijden.

En wij zaten achterin met de billen bij elkaar.

Na een inhaalaktie, waarbij we alle 5, pfffffffffffffoeeeehhhhhhhhhh zuchtten besloten we hem aan te spreken dat we graag levend aan wilden komen.

Hij knikte ja en lachte vriendelijk natuurlijk (doen ze allemaal) en reed vervolgens iets rustiger, maar na een paar uur, kwam hij een vriend tegen, ook met toeristen in de auto, en daar begon het opnieuw. Het leek wel of ze een wedstrijdje deden met elkaar, telkens haalde de een de ander in en andersom.

Weer spraken wij hem aan op zijn rijgedrag.

Dit hebben we nog een keer moeten doen onderweg, maar na 10 uur rijden en billen knijpen kwamen we uiteindelijk levend op de plaats van bestemming aan.

Maar wel gesloopt, want omdat je niet ontspannen zit, zit je de hele weg mee te rijden en op te letten.

We hebben snel nog wat gegeten bij McDonald's en toen meteen naar bed, want die nacht moesten we om 1 uur opstaan, om naar de Bromo te gaan.

Tim was een beetje ziek, hij had diarree en wat koorts, dus we knepen m even of de tocht wel kon doorgaan.

Om 1 uur 's nachts stonden we op en Tim zei dat het wel ging, we hadden hem immodium gegeven en paracetamol, hij had geen koorts meer.

Dus met zijn allen op pad naar de Bromo.

We hadden een chauffeur, met gids, die ons naar de Bromo zouden brengen en daarna rechtstreeks naar Lovina.

De rit naar de Bromo zou ongeveer 3 a 4 uur duren en het laatste deel was in de bergen.

We hadden verteld over onze chauffeur van de dag ervoor, en dat wij dit keer rustig wilden rijden.

Dat was prima werd er lachend geknikt en dat was gelukkig ook zo, al leek deze chauffeur wel weer het tegenovergestelde, want deze reed af en toe wel weer heel sloom.

Toen hij op een gegeven moment de berm in reed en zich snel corrigeerde leek het naar ons idee wel of hij bijna in slaap viel. Hij riep sorry, sorry, en zette vervolgens zijn raam wagenwijd open.

Hij was dus inderdaad slaperig. Dat werd weer opletten dus. ( hij kon overigens helemaal niet rijden en zeker niet schakelen, maar de gevolgen daarvan lezen jullie later terug)

Na ongeveer 4 uur kwamen we op een soort parkeerplaats en daar moesten we overstappen in jeeps, omdat ons busje niet verder kon de berg op.

Tim wilde liever toch niet mee en dus bleven Joost en Tim achter bij het busje om wat te slapen en gingen wij verder om de zonsopkomst te aanschouwen en daarna de Bromo te beklimmen.

In het donker gingen we de berg op met de jeeps, wij zaten achterin op een soort bankjes, die dwars aan de kant van de jeep zaten en werden lekker door elkaar geschud en zaten in de overheerlijke benzine dampen.

Na een half uur waren we boven en zagen we dat we niet de enige waren, er stonden ongeveer nog zo'n 30 tot 50 jeeps, misschien wel meer.

Het laatste stukje moesten we lopen en door de ijle lucht hadden Roel en ik een beetje last met ademen.

Bij de uitzichtpost gekomen stond het al aardig vol, ook met plaatselijke bevolking. Er stonden volgens mij wel een paar honderd mensen. Eigenlijk niet leuk meer.

Goed, nu was het wachten op de zonsopkomst rond half 6, maar het zag er bewolkt uit, dus we hadden er een hard hoofd in.

En dat bleek ook terecht, want alles wat we gezien hebben..........geen zonsopkomst. Dat was dus erg jammer, maar ja de natuur regel je niet.

Terug in de jeep, voor een tochtje bergafwaarts, richting Bromo.

Nou dat was me een tochtje... steile bergweg, gaten en stenen overal, heel smal en geen afzettingen aan de kanten, dus links en rechts diepe afgronden. Maar ja al die jeeps gingen eraf en ze doen dit iedere dag, dachten we, dus verstand op nul en blik op oneindig. ( maar af en toe als we al scheefhangend vlak langs zo'n afgrond reden knepen we m wel)

Uiteindelijk kwamen we bij de voet van de Bromo aan en begonnen we aan de klim omhoog.

Eerst een stuk tegen de berg op en daarna nog 225 treden omhoog tot de krater. We hebben het gered. Nog wat foto's gemaakt en weer terug, dezelfde barre tocht met de jeep, oogjes dicht en gaan maar weer.

Rond een uur of half 9 waren we terug bij ons busje en bij Joost en Tim. We kregen een overheerlijk ontbijt ( dus niet ) Boterhammen met kaas, jam en hagelslag, hoe verzin je het, deze combinatie op een boterham. Maar goed onze magen waren weer gevuld en we konden beginnen aan de tocht naar de veerboot, waarmee we uiteindelijk naar Bali zouden varen.

Deze tocht duurde ook behoorlijk lang en onze chauffeur was nou niet echt de vlotste en schakelen had hij nooit goed geleerd.

Rond een uurtje of half 6 kwamen we uiteindelijk bij de boot aan. ( later zagen we dat hij een behoorlijke omweg had genomen van ongeveer 100 km, wat ongeveer 2 uur reistijd scheelt, dus kaart lezen kon hij ook al niet)

Toen de auto op de boot reden stopte de motor ermee. No problem werd er gezegd, door het stationair draaien was de motor wat heet geworden en die zou tijdens de overtocht wel weer afkoelen.

De overtocht duurde een half uurtje en inderdaad startte de motor meteen bij het wegrijden.

Het was inmiddels al lekker donker en wij verlangden wel naar ons hotel en een lekkere maaltijd.

Helaas moesten we daar nog even op wachten, want na ongeveer een kwartier rijden stopte de motor ermee.

Nee hè, riepen we in koor, om vervolgens als een haas de bus uit te sprinten, want het stond al snel van binnen blauw van de rook.

Al dat gassen en verkeerd schakelen had zijn tol geëist, de auto had het begeven.

We stonden in de middle of nowhere, pikkedonker want lantaarns hebben ze daar niet.

We zagen ergens aan de overkant een zwak licht en zijn daar naar toe gelopen, om in ieder geval veilig te staan. Daar kwam meteen een familie naar buiten, maar die spraken geen Engels en gingen er eens goed voor zitten om te kijken hoe we dit gingen oplossen.

Onze chauffeur en zijn vriend hadden inmiddels bedacht dat de koelvloeistof op was en olie zat er ook bijna niet meer in.

Met flessen water vulden ze de boel weer en na ongeveer een half uur startte de auto wonder boven wonder weer en konden we gelukkig weer verder.

Wel wilden ze ergens bij een pomp stoppen om de olie bij te vullen, maar wij hadden daar weinig zin meer in, dat deden ze maar als ze ons bij het hotel hadden gedropt.

Om 21.15 uur waren we dan eindelijk bij het hotel en konden we aanschuiven voor een lekkere maaltijd.

Nu zijn we dus inmiddels al 2 dagen hier en we hebben alleen nog maar bij het zwembad gehangen en lekker uitgerust.

Het is hier weer als vanouds, prima de luxe, lekker eten, lekker zwembad en gezellige gasten.

Alleen geen internet, dus dit verhaal plaats ik waarschijnlijk wat later.

Morgen 20 juli gaan we een sawa trekking doen en de dag daarna dolfijnen spotten.

De verhalen hierover volgen nog.

Yogya, Borobudur en Prambanan

Gisteren hebben we een rondje Yogyakarta gedaan.

We zijn begonnen met het regelen van 3 becaks als vervoer. Dat was zo gebeurd en daarna gingen we op weg naar de eerste stop : het paleis van de sultan.

We zijn daar zo'n 12 jaar geleden ook geweest en in onze herinnering was het mooier. Het viel dus een beetje tegen, maar we hebben er toch een uurtje rond gelopen.

Daarna gingen we met z'n allen richting het waterpaleis.

Dit is in 2004 gerestaureerd, al zag het er nu nog slecht uit vonden wij, maar wel beter dan dat wij het eerder hadden gezien.

Op weg naar het waterpaleis zijn we eerst gestopt bij een klein fabriekje wat wajangpoppen maakt.

Leuk om te zien, allemaal handwerk.

Roel en Piet wilde er eent je kopen,dus het was even behoorlijk onderhandelen, maar uiteindelijk hadden ze een prijs die ze wel wilden betalen. We kochten ook nog 2 andere poppen en de verkopers konden tevreden achterover leunen, ze hadden goede zaken gedaan.

Bij het waterpaleis kregen we een rondleiding van een gids, die het een en ander aan onsvertelde over het reilen en zeilen in het waterpaleis, in de tijd dat de sultan er nog gebruik van maakte.

Nu is het slechts een kale toestand, eens moet het wel mooi geweest zijn.

Na het waterpaleis hezen we ons weer in de becak en gingen we richting de vogeltjesmarkt.

Dit was iets wat we maar weer snel moeten vergeten. Jonge hondjes en katten, in de hitte, zonder water in een klein kooitje, sommige letterlijk bijna stervend van de dorst, wat een dierenmishandeling !!!

Ook zagen we een supergrote boa constrictor in een heel klein hok, insecten,vogels, gekko's, vliegende honden , maar allemaal in te kleine kooitjes, je zou ze zo allemaal vrij willen laten..

We zijn maar snel weer verder gegaan, richting hotel en richting zwembad voor een frisse duik.

's Avonds hadden we het Ramayana ballet op het progamma staan.

We waren op tijd en hadden plaatsen op de eerste rij, ook mochten we eerst even achter de schermen kijken hoe de dansers zich aan het opmaken waren.

De voorstelling zelf was heel mooi.

Tim vond vooral de apendans het leukst vooral de witte aap, die binnen 3 sprongen op het dak zat en allerlei salto's en sprongen maakte.

Om tien uur waren we weer terug en konden we ons bedje in, want we moesten vroeg weer op.

BOROBUDUR EN PRAMBANAN

Om 7 uur vanochtend stonden we op, om te ontbijten, vandaag stond namelijk een trip richting Borobudur en Prambanan op het progamma.

Om 8 uur werden we opgehaald en kon de tocht beginnen.

Onderweg zie je wel af en toe nog wat gesneuvelde gebouwen, die na de aardbeving van 2006 nog niet zijn opgebouwd.

De mensen in Yogyakarta hebben het veel over deze aardbeving, er zijn veel doden gevallen, ongeveer 5000 a 6000 en het moet heel heftig geweest zijn.

Ook ons hotel is deels gesneuveld toen, maar bijvoorbeeld ook de Prambanan, die we vanmiddag bezochten was grotendeels verwoest en is nu deels weer gerestaureerd, maar nog niet alles.

Het was ongeveer een uurtje rijden en zodra we uitstapten werden we meteen besprongen door de tientallen verkopers, die al hun waren (= troep) onder onze neuzen duwden. En het is verbazingwekkend hoe snel de prijzen kunnen dalen.

Kregen we eerst 1 beeldje voor 5 euro, toen we al nee schuddend doorliepen kwamen er steeds meer beeldjes bij en vlakbij de ingang konden we al 5 beeldjes krijgen voor 5 euro, ware het niet dat we de beeldjes lelijk vonden.

Het was vandaag bloedheet, dus het was wel een beetje afzien op de borobordur. We zochten zoveel mogelijk de schaduw op en maar flink drinken.

Na zo'n 2 uur hadden we het wel gezien en gingen we weer richting minibus, wederom omringd door kuddes verkopers, maar we hebben ze allemaal weten af te wimpelen.

Op naar de Prambanan, maar eerst nog een andere kleine tempel bezocht met een groot Boedhabeeld erin en daarna nog even wat gegeten onderweg.

Na het eten reden we richting Prambanan via allerlei binnenwegen, zo zagen we ook nog wat.

Bij de Prambanan was het zo mogelijk nog heter, en we waren nog niet binnen of we keken al verlangend naar de bordjes uitgang.

Maar goed , toch eerst maar wat cultuur gesnoven, wat foto's gemaakt en rap weer naar de minibus.

Dit was volgens mij Prambanan in vogelvlucht, maar we verlangden allemaal naar een koele duik en onze portie tempels hadden we wel weer gehad.

Wel mooi allemaal hoor,maar met die hitte is zo'n dag best lang.

Dus thuis gekomen, een lekkere koude cola (of bintang) en een lekkere frisse duik.

Straks lekker eten en bedenken, wat we morgen nog gaan doen.